Skrócono mi tekst do, wybitnego oczywiście, wydawnictwa płytowego z muzyką współczesną (tekst, dodajmy, zamówiony - mam ja swoją renomę :) Ja te racje redaktorskie rozumiem - ale żeby się tak całkiem nie zmarnowało - wstawiam wycięty fragment, w którym definiuję swą skromną "misję" jako opowiadacza o muzyce:
Od razu się z góry wytłumaczę z tego dziwnego stylu – otóż wynika on wprost z mojego rozumienia roli kogoś, kto pisze tego rodzaju wstępy i eseje: iż jest to ktoś, kto podejmuje próbę, bardziej lub mniej trafną, docieczenia pewnej tajemnicy skrytej w danym dziele muzycznym, zaklętej w danym albumie. Jeśli mamy do czynienia ze sztuką, to mamy do czynienia z tajemnicą – a więc z czymś, czego się docieka, ale czego się w sposób zadowalający nie wyłoży, nie zdefiniuje. Nie jest to takie sobie gadanie – to są po prostu założenia metody, czerpiącej zresztą z wielu źródeł i narzędzi. Co więcej, żadna metafizyczna presupozycja, która wydaje się tu narzucać, wcale nie ma miejsca – pojęcie tajemnicy jest właśnie po prostu pojęciem, niedefiniowanym aksjomatem. Jest jednak niezbędne, aby próbować pisać istotnie – przynajmniej dla mnie. Czuję się w obowiązku udzielić tego krótkiego wyjaśnienia wobec własnej ekstrawagancji.
